کد مطلب:19362 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:5

گنجینه پرسمان » اخلاق و عرفان

چرا بعضي افراد در زمينههاي معنوي پيشرفت زيادي دارند؛ اما عدّهاي ديگر عليرغم تمايل قلبي به اين امر، دراين مسير پيشرفتي نداشته و يا توان و تحمل بسياري از عبادات را ندارند؟

براي رسيدن به اين مراحل، صبر و بردباري لازم است و البته ظرفيت افراد نيز متفاوت ميباشد و خداوند متعالنيز از هركس به اندازه توان و قدرتش انتظار دارد. در اين راه نبايد بيش از اندازه بر نفس تحميل نمود، بلكه بايد آرام وقدم به قدم حركت كرد، آن هم در مواقع اقبال قلوب. چون گاه قلب انسان ادبار دارد و مهمترين عامل عدم موفقيت درامور معنوي، اشتغال به غير خدا در طول شبانه روز ميباشد. هر چه توجه انسان به خدا و عالم قيامت (آخرت) بيشترباشد، اين توجه و مراقبت، در اعمال و رفتار او تاثير داشته و موفقيت او افزونتر خواهد شد و برعكس هر چه غفلت ازخدا و غوطهور شدن در شهوات و عالم ماده بيشتر باشد، به همان نسبت دلبستگي او به امور ظاهري و غيرواقعيبيشتر ميشود و كسالت و تنبلي او را فرا ميگيرد. عوامل كسالت و بيحالي در عبادت و مناجات را امام سجاد(ع)، در فرازي از دعاي ابوحمزه ثمالي بيان ميدارد آنجا كه ميفرمايد: «مَاليِ كُلَّما قد تهيّأتُ و تعبّأتُ وَ قُمتُ لِلصَّلوةِ بَينَلَدَيكَ اَلْقَيتَ عَلَيَّ نُعَاساً ... لَعَلّك عَنْ بَابِك طَردتَني و عَن خِدْمَتِك نَحَّيتَني اَو لَعَلَّك رأيْتَنيِ مُسْتَخفّاً بِحقّكَ فَأَقْصَيْتَنيِ»
پس تنها تمايل قلبي براي رسيدن به معنويات كافي نيست؛ بلكه بايد سعي و تلاش نمود، زيرا اعمال روزمره انسان وانگيزه انجام آنها فرد را تا حدود زيادي (نفياً و اثباتاً) تحت تأثير قرار ميدهد. اگر غفلت، گناه و معصيت در زندگيباشد، دل به سمت معنويات تمايل پيدا نميكند و از آن طرف عمل شايسته و عبادت و طاعت، دل را به سويمعنويت ميكشاند. مهم آن است كه ما تا حدودي كه ميدانيم عملمان را مطابق رضاي خدا تنظيم كنيم. هر گامي كه دراين جهت برميداريم موجب ميشود انواري از معرفت حق بر روح و جان انسان بتابد و اين تابش نور الهي توفيقاتبيشتري را نصيب انسان ميكند.